Bij het begin van elk nieuw jaar – en dat begin ligt ondertussen al een tijdje achter ons – maken mensen zich goede voornemens. Wie zich op 1 januari 2020 had voorgenomen om wat sportiever uit de hoek te komen, mag het coronavirus dankbaar zijn. We moesten dan wel “in ons kot” blijven, toch hebben velen de geneugten ontdekt van het kot te verlaten om, al dan niet gesteund door de eigen bubbel, ons mooie Hechtel te ontdekken te voet, al lopend of zelfs met de fiets.
Je merkt ze in allerlei soorten, die sporters. Sommigen doen het gewoon puur uit ontspanning. Ze trekken hun wandelschoenen aan en wandelen dagelijks het blokje om. Mooi! Anderen zoeken wat meer uitdaging en stellen zichzelf een doel: een uur lopen, 10 km. wandelen, fietsen door en tussen de bomen. Sterk! Nóg anderen willen hun eigen ingebeelde grenzen verleggen en het toch telkens net iets beter doen dan de vorige keer. Ze willen hun tijd verbeteren, meedoen aan de Bosland Trail of een kaarsje gaan branden in Scherpenheuvel. Ongelooflijk! Een laatste categorie die ik hier wil aanhalen, zijn die mensen voor wie het (half)uurtje sporten noodzakelijk is om het hoofd leeg te maken en het hart te vullen. Bestaat er een beter medicijn tegen de winterblues of tegen muizenissen in het hoofd dan jezelf even leeg lopen of wandelen? De leegte wordt zo ongetwijfeld opgevuld met nieuwe energieën. Zo werkt het toch bij mij.
Bij het schrijven van dit stukje, staan we aan het begin van wat misschien wel een koudegolf wordt. Gaan lopen zonder schaatsen doe ik op eigen risico en ik weet: ikzelf ben de enige die verantwoordelijk is wanneer het mis zou lopen. En toch … Toch werkt het wat verslavend en kan ik niet anders dan die loopschoenen aan te trekken. Goed ingeduffeld in drie lagen en met een ontiegelijk lelijke muts, kan u me tegenkomen. Doelloos, maar niet zonder zin!