Het leek wel lente toen ik fier met mijn petekindje op de foto ging, al was het al midden september. Een blijvende herinnering aan een onvergetelijke dag, dacht ik.
Ik weet niet of hij hetzelfde dacht, al verrieden zijn guitige ogen dat hij van het moment genoot. Dit keer hadden we geen uitstapje gemaakt naar de dierentuin of een bezoek gebracht aan een van Limburg toeristische trekpleisters. Nee, we kwamen zowaar uit de kerk. Uit de kerk, begot?!
De zon was even stralend als mijn petekindje en zijn vriendjes en vriendinnetjes. Het is ook wel te begrijpen: je hebt nu ook niet elke dag voor de eerste keer een persoonlijk contact met Jezus himself!
Plots word ik dertig jaar teruggeworpen in de tijd en herinner ik me de gezonde stress die bij mij heerste toen ik in mijn mooi kostuumpje en mijn veel te hoog opgetrokken sokken vooraan in de kerk sta te beven als een riet omdat ik waarempel vijf zinnetjes moet voorlezen (al zal ik die op dat moment wel uit het hoofd geleerd hebben). Zo bijster veel herinner ik me nu ook weer niet van dat moment, buiten het feit dat een meisje dat twee plaatsen verder zat – nota bene de dochter van een op dat moment voortreffelijk keeper uit de Belgische eerste voetbalklasse – het Allerheiligste op de grond liet vallen!
Gelukkig waren de tijden al zo ver gevorderd dat het net geen heiligschennis was! Ik moet toegeven: het deed me wel iets om nu als peter in de kerk te zijn, via oogcontact mijn petekindje nog een laatste succesblik toe te werpen om uiteindelijk zonder schaamte net niet te applaudisseren omdat hij nu al een beetje meer een grote meneer is. Zijn kinderlijk enthousiasme zette zowaar ook mij aan. Zou het ook de vele andere volwassenen aanzetten om zich minstens de vraag te stellen wat het geloof ook in hun leven kan betekenen?