Wanneer de dagen korter worden en de nachten langer, de dauw ’s morgens al iets langer op de velden en tussen de bomen blijft hangen en de maan door de bomen schijnt, begint mijn hart vol verwachting een tikje sneller te slaan.
Op een zaterdag ergens midden november leg ik me languit voor de tv. Wat vroeger enkel door de Nederlandse openbare omroep werd uitgezonden – en waar ik telkens met mijn broers dágen naar uitkeek – wordt tegenwoordig door onze eigenste openbare omroep ook live in de Vlaamse huiskamers verspreid: De Intrede. Jawel, als een heilig event benoem ik het met twee hoofdletters en herhaal ik het nog eens heel duidelijk: “De Intrede”. Een heilig man doet met zijn gevolg ook onze streken aan.
Aan alles rondom ons merken we het: Sinterklaas maakt weer zijn opwachting! Hoe de man het vorig jaar in volle coronatijden gedaan heeft, is me nog steeds een raadsel. Maar dit jaar staat hij er, net als zijn op het dek heen en weer huppelend paardje. Nu moet ik wel toegeven dat ik vermoed dat Sinterklaas ook al een dagje ouder wordt. Daarom vermoed ik dat hij als voorwacht al wat pieten voor zich uit zendt. Of het nu Zwarte Piet of Roetpiet of Regenboogpiet of Slungelpiet of Wat-Dan-Nog-Piet is, laat ik hier wijselijk in het midden. Die pieten hebben een niet te onderschatten rol: al van zodra het begin van het schooljaar een einde kent, vullen ze de rekken van warenhuizen, drukkerijen, kruidenierszaken of bakkerijen met allerlei lekkers.
En dan vergeet ik hier nog de speelgoedwinkels. We beginnen reikhalzend uit te kijken naar wat we dit jaar weer in een of andere hoek zullen vinden. Het verdwijnt allemaal in het niets wanneer we beseffen dat we dit alles zomaar voor niets kunnen krijgen…Zomaar, voor niets? Toch niet helemaal. Elk jaar opnieuw moeten we wachten of het ook dit jaar waar zal zijn. Zullen ook dit jaar die beloftevolle woorden klinken? Wanneer de Sint het balkon van het stadhuis beklimt en hij plechtstatig proclameert “Er zijn dit jaar geen stoute kinderen!” stijgt een verlossende zucht op die van bij de Sint himself tot in vele duizenden huiskamers reikt.
En ja, ook ondergetekende voelt een zucht van verlichting opstijgen. Ik voel me hoogst persoonlijk aangesproken, aangezien ik me toch ook nog een beetje een kind voel. En jawel, de Sint loopt mijn huisje niet zomaar stilletjes voorbij. Mijn schoentje is gelukkig zeer goed gevuld. Dan moet ik toch wel écht een flinke jongen zijn.
Of misschien heb ik gewoon geluk dat mijn schoenmaat net iets groter is…