“Hallo! Zou ik u even een vraag mogen stellen?”
Links belast met een tas van de H&M en rechts eentje van de Zara. “Nee, sorry!”, antwoordde ik beleefd. “Ik heb het nu even geen tijd!” “Grappig!” antwoordde de jongedame in een geel T-shirt met een knipogende smiley erop.
Ik vond het een bizar antwoord. Maar tegelijk ook erg gevat! Even vertraagde ik… om vervolgens snel verder te wandelen. Ik moest immers de rasse schreden volgen van mijn moeders strakke winkelplanning. “Oh, wacht eens jongske!” zei mama een minuut of tien later. “Ik zou nog eventjes bij het Kruidvat binnen moeten.”
“Ok, doe maar rustig!” zei ik. Ik had toen al lang besloten om terug te keren naar de jongedame in het geel. “Excuseer!” zei ik toen ik aankwam. Al lachend antwoordde ze: “Je bent je tassen van de Zara en de H&M vergeten!” Wederom erg gevat.
“Grappig”, vroeg ik. “Wat bedoelde je daar precies mee?” “Gewoon! Wie gaat er nu winkelen als ie geen tijd heeft?” was haar antwoord. “Maar hey! Iedereen gaat op een andere manier om met tijd. “Ik doe liever alles op mijn gemak! En dat gaat vaak even snel!” was haar beleefde antwoord.
Een beetje uit het lood geslagen haastte ik me terug naar Het Kruidvat. “Kom Philleke! Nu gaan we nog gauw ene koffie drinken.” Misschien was mama wel zo gehaast omdat ze onze koffietijd optimaal wilde benutten?
Ik voelde me na de koffie alleszins een halvegare toen ze bij het zebrapad riep: “Lopen jongske! Snel! Nu is het nog groen!”. Ik sprintte als een dwaas over het zebrapad. Gepakt met een tas van de H&M, de Zara én van het Kruidvat toen een gele auto aan het rode licht op me claxonneerde en de jongedame achter het stuur me tikkend op haar horloge al lachend een knipoog gaf.