Facebook. Ik weet het, niet iedereen zit erop óf is er fan van. Maar het kan toch best amusant zijn. Verjaardagen, nieuwsupdates, discussies lezen onder de artikelen van HBVL, … Om het nog niet te hebben over de “Herinneringen”. Facebook is namelijk zo vriendelijk om bepaalde momenten die je eigenlijk al halfvergeten was weer op te frissen. Waaronder eentje die ik graag met jullie wil delen.
Ik citeer: “Ik ga mijn vader van 50 jaar eens laten zien dat hij niet kan winnen met tennis tegen een jonge knaap van 23.” We spreken dan over een kleine 11 jaar geleden. Ik geef toe, de spanning was te snijden. Zeker toen ik de eerste set van een sportief potje tennis moest onderdoen en papa zijn beste tennis dat ik me kon voorstellen op het plein tevoorschijn toverde…. Pijnlijk… Maar! Voor zij die mij kennen is het geen verrassing dat ik alles op alles zette om te winnen. Ik beet mij dus rotsvast in de tweede set. (We hadden namelijk afgesproken om het te beslissen in twee winnende sets.)
In een prachtige comeback kwam ik op een setpoint en mijn zelfvertrouwen was ongenaakbaar. Maar helaas… de winner die ik nodig had om mijn facebookpost van minstens 100 likes te voorzien werd “out” geroepen. Volledig uit het veld geslagen (niet letterlijk) wandelde ik naar het net. “Papa, zijt ge zeker? Ik dacht echt dat die bal in was?” “Nee!” antwoordde hij, “Die was uit!” Pijnlijk was slechts een understatement toen hij dus ook set 2 in extremis won na dat gemiste punt. 11 jaar heeft het geduurd. Maar sinds kort ben ik lid van onze lokale tennisclub en schreef ik me na 5 keer op het veld in voor mijn eerste tornooi. Wederom spannend. Maar ik had het vertrouwen van mijn papa en mijn 4-jarige dochter aan de zijlijn.
De tegenstand was niet beter, maar won wel verdiend. (Eerlijk waar!) Grappig genoeg met een dubieus punt waarvan ik moest vragen:
“Zijt ge zeker? Volgens mij sloeg ik hem in.”
“Uit” was het antwoord en vol vertrouwen schudde ik de hand van mijn tegenstander na mijn nederlaag. Goede match en een welverdiende Lupulus. Ik was tevreden. Na de babbel en het drankje met mijn opponent ging ik met opgeheven hoofd en fier (want vroeger had ik moeite met
verliezen) naar mijn dochtertje en papa.
“Joeng toch!” zei hij. “Wat spijtig dat ge niet zijt gaan kijken naar die bal. Volgens mij was hij dik binnen.” “Ja, dat dacht ik ook.” Zei ik. “Ik vertrouw gewoon op de eerlijkheid van de tegenstander.” Fier als ik was op mijn goede match zei hij ineens: “Eerlijk zijn is heel gemakkelijk als ge niet bang zijt om te verliezen. Die bal van jou, 11 jaar geleden, was ook niet uit…”