“Dat doe ik nooit meer!” zei ik, met een krop in de keel. Wat was er precies gebeurd? Wel…
Voor mij persoonlijk is de periode rond Kerstmis de mooiste periode van het jaar. Niet alleen omdat we (terug)denken aan iedereen die ons dierbaar is.
Niet omdat we lekker eten of mooie cadeaus geven en krijgen. Maar omdat het een knus, warm en gezellig samenzijn is met kostbare mensen om ons heen.
Zo ook kerstavond, een dikke 16 jaar geleden, bij mijn ouders thuis. Laat ik 18 geweest zijn. (Jezus, wat word ik oud…)
Bij de voorbereidingen van de gezelligste avond van het jaar was mama druk in de weer met het klaarmaken van onze lievelingsgerechten. Tijdens het koken kwam ze er plots achter dat er geen bouillonblokjes meer in huis waren. Tja, die hadden we toch wel écht nodig. Waarop ze aan me vroeg: “Philippe, wil jij er eens even bij onze buren gaan vragen?” “Geen probleem!” zei ik. En dat dacht ik ook. Dus liep ik rustig naar onze buren.
Een gepensioneerd, kinderloos koppel. Super lieve mensen!
Ik klopte aan en ging binnen. Daar stond ik plots, in een keuken die enkel verlicht werd door het licht van de dampkap, een kleine kerstboom en drie kaarsjes op de tafel. Ze waren rustig aan het tafelen onder hun twee.
Ik bedankte hen voor de bouillonblokjes die ik uiteraard van hen meekreeg en wenste hen vervolgens beiden een fijne kerstavond. Terug thuis de hoek om kreeg ik een krop in de keel en moest ik even met mijn ogen knijpen. “Wat is er?” vroeg mama duidelijk in de war. “Dat doe ik nooit meer!” zei ik dus. “Ik ga daar nooit meer op kerstavond binnen. Als die twee volgend jaar weer alleen zijn komen ze hier maar kerst vieren. Maar niet alleen!”
Hoe mijn relaas die avond onze keuken heeft verlaten en de wijde wereld is ingetrokken, daar laat ik het gissen naar. Dat is voor mij ook nog steeds onduidelijk.
Feit is wel: Onze buren zijn al een dikke 16 jaar niet meer thuis op kerstavond en vieren al even lang een warme kerstavond bij hun dierbaren en geliefden.