Sommigen hebben er een haat-liefdeverhouding mee, anderen kunnen niet zonder, weer anderen zegt het helemaal niets. Ik moet bekennen dat ik mezelf aanvankelijk tot de laatste categorie rekende: ik moest niet hebben van een bakje zwart water met een eerder bittere nasmaak. Tot wanneer ik voor langere tijd in Italië verbleef. Als iedereen na het eten blijft halt houden bij dat verdomde koffiemachien, kon ik niet achterblijven. Ook ik ging voor de bijl.
Sindsdien heb ik de smaak van dat bakje troost in moeilijke tijden of die gezelligheid samengeperst in een mok weten te waarderen. En ik moet toegeven: in het onderwijs komt me dat goed van pas. Bij elke pauze, elke vergadering en elk mogelijk vrij moment op school, zie je ze wel staan: leerkrachten met hun kop koffie. Het hoort er bij als een fris biertje bij het “achtste lesuur” op vrijdag (voor alle duidelijkheid na schooltijd).
De ene kiest in de voormiddag voor een cappuccino, de ander voor een laté, weer een ander zweert bij een “doe mij maar zwart”. Ook hier moet ik bekennen dat ik tot de laatste categorie behoor. Want zeg nu zelf: je doet toch ook geen melk of suiker bij een glas rode wijn? Waarom zou ik de authentieke smaak van koffie dan verloochenen? Wie ben ik om de collega die in het bezit is van een koffiemachine mét bonen en me deze wijsheid bijbracht tegen te spreken?
Alhoewel, ik maak af en toe één uitzondering: in de voormiddag – tot ten laatste 11.00 u. – durf ik al eens een cappuccino achteroverslaan. Dan toch een overblijfsel van die lange periode in Italië, als het ware het mekka van de koffieliefhebber? Inderdaad, misschien hoort koffie daar nog meer bij het dagelijks leven dan dat dat bij ons het geval is.
En toch … Eén keer per jaar durf ik het aan een koffiepauze in te lassen. Voor mij geen “tournée minerale” of “dagen zonder vlees” … Aangezien ik van nature al niet veel alcohol drink en ik me – als vleeseter – ook perfect een leven als vegetariër kan voorstellen, valt het moeten missen van een kop koffie me veel zwaarder. Zo houd ik dat een veertigdagentijd lang vol … En dan wordt het pas écht Pasen als ik die eerste slok koffie opnieuw in de mond neem, even mijn ogen sluit en niets méér kan denken dan: zalig!