Toen we nog prille twintigers waren trokken mijn vrouw en ik tijdens de vakanties er graag op uit met de rugzak. Je kon indertijd nog budgetvriendelijk de oceaan over en met een gehuurde auto kon je kris kras door Noord-Amerika en Canada reizen. Als je jong bent zijn er geen grenzen. Je steekt je plunje in een rugzak, neemt een veel te zware tent mee en trekt de wijde wereld in. De vlucht, een overnachtingsplek voor de eerste nacht en onze favoriete manier van reizen kon beginnen. Niet altijd even praktisch als eens iets niet volgens plan verliep.
Pas als je ouder bent denk je dat het misschien ook anders kan. Je settelt je, er komen kinderen, je neemt eens een hotelletje… Maar je voelt het, trekken is toch anders, meer avontuur, trekken blijft
kriebelen. Een kleine 10 jaar hebben we het volgehouden, maar toen was er geen houden meer aan en hebben de rugzak terug van onder het stof gehaald. We hebben er terug onze plunje ingestoken, de tent gewisseld voor een lichter exemplaar, de zoon in de vrije ruimte
gestoken en hem ook ‘anders’ leren reizen. Mickey bezoeken in Amerika, rum kopen in Cuba, hiken in Noorwegen, samen onder de sterren ontwaken in Marokko… Allemaal ervaringen voor later.
Nu is het later. Hij is ondertussen 20 en hij heeft de lessen begrepen. Hij doet precies wat wij 30 jaar eerder deden. Alleen gaat hij samen met een vriend naar de luchthaven, met bestemming ‘onbekend’. Ik denk dan ‘trekking next level’. Mijn wederhelft slaat lichtjes in paniek. Nu al met nachtmerries over de avonturen die hij straks beleeft, omdat niet alles volgens plan verloopt. En tuurlijk heb ik ook een klein hartje, maar het is niet anders. It’s the circle of life…