Nu het schooljaar zich stilaan op gang getrokken heeft en er zich, al dan niet verrassend, een nieuwe hittegolf heeft aangediend, richt mijn blik zich op mijn agenda. Gedaan met de vrije dagen waar ik zomaar mijn loopschoenen kon aantrekken om er een uurtje (of iets langer) op uit te trekken.
Gedaan de gezellige babbels bij een kampvuurtje nadat we een hele namiddag in een te hete keuken het beste van onszelf gaven om het beste wat de natuur te bieden heeft voor jongeren te bereiden. Gedaan de verwondering over jonge mensen die zich belangeloos en gratis als vrijwilliger inzetten om andere kinderen een leuke (speelplein)tijd te geven. We staan terug aan de andere kant nu.
Welkom aan alweer een vergadering waarbij we ons nog maar eens over hetzelfde probleem buigen zonder de oplossing klaar te zien. Welkom aan de koffiepauzes waarbij we al smaltalkend het voorbije weekend analyseren en de actualiteit op de korrel nemen. Welkom de teambuildings en uitstapjes om de sleur even te doorbreken. Ben ik dan de enige die vaststelt hoe razendsnel de agenda zich opnieuw vult?
Het doet me spontaan denken aan een quote uit de legendarische Woestijnvisreeks “Het eiland”. Daarin merkt Guido Pallemans, schitterend vertolkt door Frank Focketyn, dat iedereen een beroep op hem doet sinds hij werd aangesteld als teamverantwoordelijke. Al snel stelt hij vast dat hij het niet aan kan. Op een eenzaam moment in zijn kantoor schreeuwt hij in stilte tegen zichzelf zijn onmacht uit: “Maar zeg dan toch nee, Guido!” Wel ja, daaraan denk ik dus bij het volplannen van de komende weken en maanden: maar zeg dan toch nee!
In een helder moment van dagdromen bedenk ik dat ik dan misschien iets meer vrije avonden zal hebben waarin ik mezelf wat wijzer kan maken bij het lezen van een (non-)fictieboek uit de bibliotheek. Misschien kan ik dan een vaste avond prikken waarbij ik kan wegdromen bij een film of een serie op tv of een of ander streamingkanaal. Wie weet lukt het om wat meer qualitytime in te bouwen met vrienden die ik anders misschien uit het oog verlies.
Zo zit het leven niet altijd in elkaar. We praten en lachen, plannen en doen, denken en schrijven … en gaan zo mee in de ratrace die ons voorgehouden wordt. We hebben het dan “druk” … en dat klinkt voor sommigen nu eenmaal mooi en belangrijk. Maar wat als ik het dit werkjaar eens anders doe?
Zeg dan toch eindelijk eens wat meer “nee”!