Dertig jaar geleden, toen het wereldwijde web nog in zijn kinderschoenen stond en de mensen nog wisten wat de smaak was van de lijmlaag van een postzegel, toen bestond er zoiets als een internationaal pennevriendprogramma op school. Als je vond dat je briefschrijfkunsten klaar waren om verder te raken dan je jeugdliefdes was je klaar voor de volgende stap. Dat in combinatie met een leerkracht Frans die je stimuleerde je Frans bij te spijkeren door te schrijven met een Franstalige leeftijdsgenoot, deed je schrijfsels belanden aan de andere kant van de wereld. Nee, het pennevriendprogramma bracht je niet in contact met een Waalse of Française, maar met een correspondente uit Réunion: Sophie Romée.
Sophie woonde 1.000-den kilometers verderop. Op Madagaskar, ergens een mooi idyllisch eiland in de Indische oceaan. Terwijl ik in België mijn schooljaren doorliep, deelde Sophie verhalen over een stukje wereld dat ik enkel kon aanduiden op ons toen nog aanwezige wereldkaart in het aardrijkskundelokaal. Onze brieven, eerst nog een voortzetting van de oefeningen van de Franse taal werden al vlug persoonlijker en al snel keek ik uit naar haar volgende brieven. Hoe mooi moest dat eiland wel zijn zoals ze het beschreef in haar brieven. Een stukje Bounty island binnen handbereik (bij wijze van schrijven natuurlijk), terwijl ik haar schreef over het regenachtige België moet ze gedacht hebben dat ik in een triestig oord leefde. Maar ze heeft het zo nooit benoemd. En ook al schreven we meer dan enkel over het weer, toch raakten we elkaar kwijt doorheen de tijd. De spannende verhalen uit dat onbereikbaar land werden vervangen door mijn rijk gevuld studentenleven, dat op zijn manier weer vervangen werd door het hedendaagse volwassen bestaan.
En ineens zijn we dan dertig jaar later. Ook het wereldwijde web is zijn kinderschoenen ontgroeid en bracht de hele wereld dichterbij. Sociale media zorgt ervoor dat een onbereikbare penvriendin plots ‘next door’ kan wonen en met die gedachte zette ik me tijdens de zomer achter m’n laptop, op zoek naar Sophie Romée. Het duurde niet lang of ik vond al scrollend een Sophie Romée. Een mooie dame met hetzelfde guitige kuiltje in de kin als de meid op de foto van jaren geleden. Met het idee van ‘wie niet waagt niet wint’ stuurde ik haar een bericht.
En jawel, een antwoord! Al snel wisselden we GSM-nummers uit en via Whatsapp lees ik dat ze niet meer aan de andere kant van de wereld woont, maar op een loft in Parijs waar ze werkt als fotografe. Ik val van de ene verbazing in de andere. We delen herinneringen. Ik vraag haar of ze in Parijs plaats heeft voor haar passie voor honden…Maar ze blijkt een kattenmens te zijn… We hebben het over onze ouders en zij over haar zussen… Maar zussen? Was zij niet het enige meisje tussen 7 broers?
En hoe is het dan met mijn zus? Mijn zus? Ik heb geen zus… Is Sophie Romée wel mijn Sophie? Ben ik wel haar penvriend uit ‘Luik’?
Nee dus… Zij was wel van Réunion, ik ook van België, maar helaas, ze was het bijna…