Het is al een hele tijd geleden dat ik het zag passeren, maar toch komt het op donderdag nog wel eens door mijn gedachten. Aangezien “terugkeerdonderdag” niet zo goed klinkt, maakt men er op sociale media vaak een ThrowbackThursday van.
Chat gpt – dat even vermaledijde als handige taalmodel die ook wel eens als alternatieve zoekmachine wordt gebruikt – leert me zelfs dat er naast zo’n allitererende donderdagen ook iets te beleven valt op andere dagen van de week.
Al gehoord van “MotivationMonday”, “TransformationTuesday”, “WomanCrushWednesday” (al bestaat er ook een “ManCrushMonday”), “FlasbackFriday”, “SocialSatuerday” of “SelfieSunday”? Misschien brengt het u wel op ideeën om aan de slag te gaan en dit met de bijhorende hashtag (“#” voor wie de taal van de sociale media nog niet zo goed spreekt) op uw profiel te posten. Op zo’n manier wordt een sociaal medium écht wel een plaats waar we iets van anderen opsteken, nietwaar?
Maar laten we terugkeren naar de throwback waarmee ik dit stuk begon. Ik neem u graag mee naar een gewone dag – laten we het naar aanleiding van ThrowbackThursday dan maar op een donderdag plaatsen – eind de jaren 80 van de vorige eeuw. We bevinden ons in een overvolle en lawaaierige speelzaal van de kleuterschool. Normaal gezien mag die niet betreden worden tijdens de speeltijd: de speelplaats is de plaats voor het smeden van vriendschappen, die toen nog op een andere manier sociaal waren. We konden ons vermaken in de zandbak of lieten ons troosten door de kleuterjuf voor wie je heimelijk toch ook wat andere gevoelens had dan enkel respect omdat ze nu eenmaal “de juf” was. De speelzaal mocht tijdens een gewone schooldag enkel betreden worden om naar de aanpalende toiletjes te gaan … Tenzij op dagen dat het regende: dan werden kinderen met tientallen samengepropt in het zaaltje. Nu ik iets ouder ben, hebben de prille gevoelens van verliefdheid plaatsgemaakt voor bewondering en respect voor de juffen van de kleuterschool dat ze het in zo’n speelzaal konden uithouden met het gekrijs van een joelende groep spelende kinderen.
Samen met een aantal klasgenootjes bevind ik me aan de deur van het zaaltje. Het bovenste deel bestaat uit glas en we zijn net groot genoeg om via het raam naar buiten te kijken. We maken onszelf wijs dat de regendruppels die in de plassen vallen kaboutertjes zijn die van de ene naar de andere kant springen. Of geloven we dat toch echt? Een kaboutertje hebben we alvast niet gezien.
Nu, ongeveer vijfendertig jaar later, regent het nog steeds. De gedachte aan de kaboutertjes is lange tijd niet in mij opgekomen … tot ze plots, als een ware throwback, mijn gedachten binnenspringen. Wat zalig was het toch: zorgeloos spelen in de speelzaal, jezelf doen geloven dat er kabouters bestonden … om dan weer lerend met de blokken te spelen. Zo’n throwback doet me even – héél eventjes maar – teruggaan naar een mooie tijd waar alles nog in de kiem bestond.
Daar kunnen alle andere “socialemediadagen” niet eens aan tippen!