Het is zomer, ik voel het! Het zomers gevoel overvalt me ieder jaar als ik overal jeugdverenigingen zie opduiken. KSA, Scouts, Chiro, jongeren uit een jeugdbeweging dat zijn er om jaloers op te zijn. Niet omdat ze tijdens de bloedhete dagen liggen te smelten in hun bivaktent of zich suf staan te graven aan een greppeltje om het water uit die tent te houden, maar voor hun groepsdynamiek. Een zalige plek om jong te zijn. Volwassen te worden en te leren uit fouten.
Zelf heb ik ook geleerd uit fouten. Bijvoorbeeld dat je niet moet grappen over een koninklijk bezoek. Begin jaren negentig verscheen er een persbericht dat de koning dat jaar een aantal jeugdverenigingen zou bezoeken op kamp. Een medeleider en ik besloten dat onze vereniging dat verdiende. We schreven een brief, voorzagen die van een officieel ogende zegel en stuurden die op naar onze eigen leidingsploeg. Een groot succes! Iedereen geloofde dat de koning op de derde dag van ons kamp ONS kamp zou bezoeken. We genoten van ons succes en besloten tot onze laatste vergadering voor het kamp te wachten om op te biechten.
Maar ondertussen begon de brief een eigen leven te leiden. De kookouders kregen er weet van. En tijdens de laatste vergadering voor het kamp, als nog eventjes de puntjes op de ‘i’ worden gezet was er ineens geen tijd meer voor flauwiteiten. Maar geen probleem vonden we, want we hadden nog DRIE dagen om te bekennen.
Dag één op kamp is altijd hectisch, met gevolg geen moment gevonden. Dag twee is er plots vreemde spanning te voelen. Niet alleen bij ons, maar bij iedereen. De kookouders plannen blijkbaar een echt feestmaal. Er worden al even 50 rozen besteld… En wij beginnen ons toch licht ongemakkelijk te voelen. We moeten gaan bekennen.
Dag drie, de kookouders steken net niet in een maatpak. De leden dragen allemaal hun uniform en dan wacht iedereen op … Op ons, want wij moeten toegeven dat er nooit geen koninklijke brief geweest is. We wandelen wat ongemakkelijk naar de kookmoekes en presenteren hen dan maar de bloemen en beginnen ons verhaal. Tot er plots een helikopter boven de kampplaats komt vliegen en zelfs wij even denken dat de koning toch komt. Helaas, net als onze grap verdwijnt die even later in de verte.
En die les die ik leerde? Wel, stel je voor, een groep van meer dan 120 jongeren, waar je bij de vlaggenmast, met de vlag hoog in het vaandel moet gaan vertellen dat de koning niet komt, dat is een echt leermoment.