“En? Ben je er klaar voor?”
Ik denk dat zij die vraag ook aan mij had kunnen stellen.
De ochtendzon gaf een fenomenale streling aan haar enthousiaste gezichtje. Terwijl ze mijn hand vastnam zag ik een sprankeling van nieuwsgierigheid en spanning in haar ogen. Als ik een spiegel bij me had, dan had ik diezelfde spanning wellicht ook van mijn eigen gezicht kunnen aflezen. Haar andere hand klemde zich stevig om een prachtige, zelfgekozen rugzak die bijna te groot leek voor haar kleine lijfje.
We stapten de auto in, op weg naar school, en ik voelde een brok in mijn keel opkomen. “Potverdorie, je wordt zo groot.” wilde ik zeggen, maar de woorden bleven droog in mijn keel hangen. Ze keek vanaf de achterbank in de achteruitkijkspiegel met een ondeugende glimlach:
“Papa, misschien kan ik vanavond als ik ga slapen al zelf een boekje lezen?” Ik lachte en knikte.
Maar stiekem was ik aan het denken hoe mijn eigen papa al die keren datzelfde liedje voor mij had gezongen: “’t Is vandaag je eerste schooldag”. (Will Tura) Dat was namelijk het ritueel wanneer ik op de eerste dag van het schooljaar naar school moest vertrekken. Bij de schoolpoort aangekomen kneep ze nog even in mijn hand, gaf ze mij een snelle kus op de wang, om daarna heel fier de grote speelplaats op te wandelen. Ik bleef achter, een beetje verloren, een beetje nostalgisch, maar trotser dan ooit.
Net toen ik weg wilde wandelen, hoorde ik haar nog even zeggen: “Papa, je hebt dat liedje niet gezongen! Dat liedje dat we elk jaar zingen!” Met een brede grijns draaide ik me om en zong, niet helemaal zuiver, maar recht uit het hart: “’t Is vandaag je eerste schooldag, … “
Ze straalde, zwaaide, en verdween de school in. En ik? Ik stond daar, een beetje emotioneel, maar vooral ontzettend trots.
Tja, die eerste schooldag…Het was niet alleen een nieuwe stap voor haar, maar ongetwijfeld ook voor mij.