Je moet goed gek zijn, dacht ik. Nu ja, dat denk ik wel vaker. Ik denk het bijvoorbeeld wanneer ik hoor dat iemand non-stop een ultraloop van 100 mijl tot een goed einde brengt. Of wanneer een atleet zichzelf jarenlang allerlei dingen ontzegt voor dat ene moment van glorie. Of wanneer een politicus zichzelf tentoon stelt om toch maar verkozen te raken. Toch word ik ergens diep in mij met ontzag vervuld bij de gedachte dat die mensen zo’n inspanning wél kunnen leveren. Een groot respect is eigenlijk hierbij evenzeer op zijn plaats.
De laatste keer dat me zo’n gedachte van goed gek zijn overviel, was toen ik las dat een radiopresentator zichzelf vijf dagen lang vrijwillig van alle mogelijke daglicht en andere tijdsaanduidingen afsluit. Zomaar, als experiment. Na verloop van tijd zal hij dus niet weten of het nu dag is dan wel nacht; of het nu tijd is voor een stevig ontbijt om de dag mee door te komen, dan wel voor een lichte avondsnack; of het nu tijd is om jezelf nog eens om te draaien, dan wel om je in zeven haasten naar je werk te begeven. Ik moet toegeven dat ik, nieuwsgierig als ik ben, toch een kijkje ben gaan nemen en via de livestream even heb gekeken hoe de man er uitzag. Aangezien het experiment amper een aantal uur bezig was, was er nog niets spectaculairs te zien.
De motivatie van de presentator van dienst vind ik overigens wél interessant en stemt tot nadenken. Hij vindt immers dat hij te veel in beslag genomen wordt door de tijd, waardoor hij het gevoel heeft er slaaf van te worden. Ik moet toegeven: soms heb ik dat gevoel ook wel. Ten gevolge van mijn uitstelgedrag om bijvoorbeeld tijdig met de auto te vertrekken, zit ik me bijgevolg te enerveren wanneer het verkeer niet gaat zoals ik het in gedachten heb dat het zou moeten gaan. Het gebeurt dan ook wel eens – en wel vaker dan ik zou willen – dat ik nog net die vijf minuten tijd denk te kunnen besteden aan nietszeggende filmpjes op het internet van kookideetjes, huishoudtips of katten (en als ik héél veel filmpjes kijk wel een combinatie van die drie) om die zogeheten “vijf minuten later” vast te stellen dat er al een half uur voorbijgegaan is. Tijd is dus iets dat we niet altijd kunnen vatten en bevatten.
De radiopresentator zal er alvast geen last van hebben. Hij zal alle tijd van de wereld hebben om radio te maken en zonder tijdslimiet met de luisteraar te kunnen praten; om even op bed te liggen en niet gefrustreerd te zijn al een half uur wakker te liggen; om gekke filmpjes te bekijken zonder dat het slechte gevoel je bekruipt van “waarmee heb ik nu mijn tijd verdaan”. Er is namelijk geen tijd voor hem … en toch heeft hij alle tijd. Hoe zalig is die gedachte?!