19 oktober ‘24 … Ik open mijn ogen en een beetje vermoeid – maar ook lichtjes verheugd – strompel ik mijn bed uit. Vandaag al een 40 met een plusje. Waar gaan we dat schrijven … Hier blijkbaar. Het blijft toch een vreemde ervaring om stilaan niet meer bij ‘de jeugd’ te horen.
Het wordt wel een leuke dag. Allereerst verwen ik mezelf door het opkopen van allerlei cadeaubonnen die ik nog had liggen. Plantje hier, plantje daar en een boeketje voor mezelf, hoezee! Ik spoed me door het centrum van Neerpelt (wat tegenwoordig geen sinecure is) en ben op de valreep net te laat – bwaaa maar 2 minuutjes – voor mijn eigen verjaardag high tea. Mja, met de leeftijd mag traagheid ook wel een begrip worden, toch?
Heerlijk om terug met mijn maatjes te keuvelen, dat was al veel te lang geleden. Maar … er bekruipt mij een steeds sterker wordend vreemd gevoel van schisma. Hoewel mijn lichaam het mij op nogal brute wijze duidelijk maakt dat ik niet het eeuwige leven ben gegund, weigert mijn geest te volgen.
Hardnekkig blijft die tiener in mij haar koppige zelf, zelfs 20+ jaar na datum. Terwijl mijn vrienden – die dikwijls even oud of zelfs jonger zijn – vrede hebben gesloten met het ‘volwassendom’ schaterlacht mijn innerlijke snotneus om die gedachte.
Nu meer dan ooit heeft ze goesting om te feesten, het leven te vieren
en alles vooral niet te serieus te nemen. Ik hoop dat ze blijft.
Ze mag eeuwig oud worden voor mij.