14 jaar, wildkamperen, het leek me een schitterend idee. Weg van de drukte, een tentje, een vuurtje, en ik—de avonturier. Maar wat ze je nooit vertellen, is dat de natuur zijn eigen bewoners heeft. En die kunnen onverwachte logés zijn.
Daar lag ik, klaar voor mijn eerste nacht onder de sterren. Het vuur smeulde nog na, mijn slaapzak was precies comfortabel genoeg om te vergeten dat ik op een scheve grond lag. Maar net toen ik in slaap wilde vallen, hoorde ik het. Een zacht geritsel. “Vast een eekhoorn,” dacht ik. Maar nee. Bij het licht van mijn zaklamp zag ik hem: een bosrat. Zo groot als een halve baguette, met kraaloogjes die me aankeken alsof ík de indringer was.
Mijn innerlijke paniek was groot. Ik overwoog opties: schreeuwen (niet stoer), wegrennen (onpraktisch), of hem te confronteren (ja, tuurlijk). Uiteindelijk deed ik niks. Stil als een standbeeld keek ik toe hoe hij op z’n gemak mijn rugzak doorzocht. Mijn rijstwafels? Verdwenen. Mijn betonkoekjes? Schmutzig. Zelfs mijn sok rook hij even aan, maar daar was hij gelukkig minder enthousiast over.
Ik lag daar maar, met mijn botinne in de aanslag, terwijl ik me afvroeg of bosrat echt eetbaar was. Het idee om hem te vangen voor een culinair experiment kwam op. Maar hoe bereid je een rat zonder dat je kampvuur ruikt naar verbrande zool?
Tot op de dag van vandaag heb ik het antwoord niet gevonden, ondanks ijverige Google-sessies naar “rat stew” en “woud culinair.” Zijn grote broer, de muskusrat, heb ik wel kunnen oogsten en smaakte…bijzonder. Waterkonijn, check!
Tegen zonsopgang was hij weg, en bleef ik achter met een leeg rugzakcompartiment en een ego dat een tik had gekregen. Maar wat ik wel meenam, was een les. Angst, hoe klein en harig ook, kun je best aan. En ratten? Die zijn misschien minder erg dan ik dacht—zolang ze mijn sokken laten liggen.