Ze kwamen met veel lawaai en een missie. Niet om iets te begrijpen, niet om iets bij te dragen, maar om te saboteren. De jagers moesten weg. De dieren gered. De natuur moest beschermd – door mensen die nog nooit hun handen vuil hadden gemaakt aan écht beheer.
Ik stond er toevallig bij. Geen jager, geen activist. Gewoon iemand die van het buitenleven houdt en weet hoe het bos werkt. En dus keek ik toe. Hoe ze door de velden trokken, roepend en zwaaiend, alsof ze op een festival waren in plaats van in het territorium van wilde dieren. Een fazant schoot op, in blinde paniek. Een tijd later sprong een reebok over een beekje, opgejaagd door de ‘redders’. Hun missie was een succes. Ze hadden de jacht verstoord. Geen schoten. Geen dode dieren.
En toch had ik nog nooit zoveel domheid in actie gezien.
Jagers beheren. Ze zorgen voor balans, letten op zieke en zwakke dieren, onderhouden biotopen. Zonder hen was dat mooie, wilde plaatje waar activisten zo graag selfies bij maken, allang verworden tot een overwoekerde chaos. Maar nee, de saboteurs zagen dat anders. In hun wereldbeeld zijn jagers niets meer dan moordenaars en is elk dier dat sterft een tragedie.
Alsof de natuur zelf niet veel wreder is.
Tegen de avond trokken ze tevreden huiswaarts. Op Facebook verschenen de trotse berichten. “We hebben levens gered!” Ik vermoedde dat ze daarna hun overwinning vierden met een biologisch afbreekbare soja-latte en een vegan burger, gemaakt van ingrediënten waarvoor ergens een stuk regenwoud was gesneuveld. Maar goed, details.
Ik wou reageren. Iets zeggen over de reebok, die nu opgejaagd door het donker moest zwerven, of over de fazant, die een te makkelijke prooi was geworden voor een vos. Maar ik deed het niet. Sommige mensen wíllen niet begrijpen. Mijn taak is om te sensibiliseren, vriendelijk en met voldoende geduld, doch beiden waren ver zoek.
En dus liet ik ze in hun illusie. De jagers kwamen morgen toch wel terug. Om de schade te herstellen.