Columns – Mama van twee

Ik mocht nog eens naar een trouwfeest. Dat was al weer even geleden, aangezien de meesten van mijn generatie deze fase al gepasseerd zijn – en al in een volgende fase zijn gesukkeld. Het was de beurt aan mijn nichtje om haar ja-woord te geven en ik was uitgenodigd voor het avondfeest.

Als er één plaats is waar het gepermitteerd is om op een zondagmorgen om 9u30 een tas pakskessoep te eten, of een pint te bestellen en om een zakje pickles chips open te doen, dan is het in de voetbalkantine. Dit is een plek waar generaties door elkaar lopen, arm of rijk dezelfde vriesdroogkoffie drinken…

We kwamen afgelopen weekend met oude studiegenoten samen om een vriend te herdenken die tien jaar geleden overleden is aan kanker. We maakten samen een wandeling en kaartten achteraf nog wat na bij een stukje taart, meer moest dat niet zijn.

Op 21 november was het Word Hello Day! Ach, tegenwoordig wordt er elke dag wel iets gevierd – op  10 oktober is het zelfs National ‘Hug a Drummer Day’ – en ook zo stond ‘Hallo’ de 21ste centraal. Het moest eigenlijk niet specifiek ‘hallo’ zijn, ‘juuuuw’, ‘joooouw’, ‘hei’ of ‘helaba’ waren ook goed. Het ging om de begroeting.

Hoewel ik al bijna twee weken op voorhand wist dat vandaag de deadline voor indienen van mijn column kwam, stond er nog steeds niets op papier. Voor sommigen zijn deadlines een kader waarbinnen gepresteerd moet worden, voor mij is dat de sjot onder mijn kont om er eindelijk eens werk van te maken.

Begin september is de oudste zoon aan een nieuwe stap in zijn schoolse carrière begonnen: het middelbaar! Het is een bijzonder vreemd gevoel dat ik al een zoon heb die naar het eerste middelbaar gaat; zat ik daar zelf nog niet zo lang geleden? Ik kan me echt nog wel herinneren op welke bank aan het raam ik zat, wie mijn klasleraar was…

Comfortzone, de psychologische toestand waarbij een persoon zich op zijn gemak voelt, bij voorkeur onder een dekentje liggend in de zetel met een Netflix-serie op tv en een smartphone in de hand, waarbij het stressgehalte laag is en de verwachtingen gemanaged zijn.

“Je kan schrijven dat ik bang ben van onweer en bliksem, mama”. Het was zaterdagavond en mijn jongste zoon duwde het weerbericht voor de volgende dag onder mijn neus. Hij heeft niet alleen een angst ontwikkeld voor onweer, maar ook voor de regen die erbij hoort. Elke regendruppel is voor hem al een voorbode…

“Roulez, roulez!” schalt er door de boxen. De gelaatsuitdrukkingen van mijn oudste zoon wisselen zienderogen van gespeelde stoerheid naar enthousiaste opwinding met toch dat klein tikkeltje paniek. De Big Swing is niet voor doetjes. De kermis is terug in het dorp! Na enkele coronajaren zonder al te veel ongebreideld plezier…

Ik vraag dit voor een vriend: “Hoe vind je in hemelsnaam nog een fatsoenlijk lief in deze tijden?” Vroeger, je bent jong en je wilt wat. Je ging op stap, je zat in verschillende vriendengroepjes, je ging studeren, je ging op kamp, … tal van mogelijkheden om nieuwe mensen te leren kennen. En daar zat af en toe wel iemand tussen waarmee je een…

Wie bij het lezen van de titel had gehoopt op een klaagzang over het nieuwe Optimosysteem, komt bedrogen uit. Geen gezeur over de wedloop om al die gekleurde zakken op tijd aan de straat te krijgen. Hiervoor verwijs ik je met veel plezier door naar tal van Facebookgroepen.

Ik stond afgelopen week met mijn avondeten in de hand aan te schuiven aan de kassa in de supermarkt. Voor me sukkelde een oude dame met haar waren en het was duidelijk dat ze meer had gekocht dan ze kon dragen. Toen ik mee naar buiten wandelde en aanbood haar boodschappen in de koffer te zetten…

Ik probeer mijn columns licht en luchtig te houden, maar af en toe ontsnapt mijn pen niet aan hoe ik me voel. En dat is niet altijd vrolijk, zeker niet in deze coronatijden. Er is al zoveel geschreven over corona en weet je, ik sla zelf de corona-artikels gewoon over.

Ik scrolde door Facebook en kwam volgend artikel tegen: “TikTok overspoelt kinderen met valse informatie over corona”, waarbij de nieuwssite als opmerking postte: ‘Dit toont aan dat ouders hun kinderen digitaal moeten opvoeden.’ Allemaal goed en wel, maar opvoeden betekent dat je zelf toch enige notie hebt van hoe de wereld in elkaar zit…

Begrip en verdraagzaamheid. Dit zijn twee begrippen die het laatste jaar toch wel wat moeilijker te vinden zijn in onze maatschappij. Oh, gelijkgestemde zielen zullen elkaar zeker wel begrijpen. Maar begrip tonen voor de andersdenkenden is niet altijd eenvoudig. Ik vind mezelf een redelijk verdraagzaam persoon, maar slaag er in…

“Ge haalt er uit, wat ge er in stopt”, hoorde ik onlangs ergens. Dat klopt helemaal voor mijn kinderen. Ik heb geprobeerd mijn kinderen heel taalrijk op te voeden. Niet de “koetsjie koetsjie” of de “gaan we piezewieze doen op het potje, mijn honnieponnie”, waarbij je stem steevast een octaaf hoger klinkt en je de zin dan ook eens eindigt…

“En? Hebt gij uw vaccin al gehad?” Daar waar vroeger over het weer of de kinderen gesproken werd bij vluchtige gesprekken, is nu het coronavaccin ‘talk of the town’. “Zijde der ziek van geweest? Want ik heb gehoord dat die eerste spuit van AstraZeneca toch niet te onderschatten is. Of krijgt ge Pfizer?”…

Ik ben al zes jaar niet meer naar het containerpark gegaan. Het papier zet ik aan de straat, het glas gaat in de glasbak, het pmd-afval in de blauwe zak, het snoeiafval bind ik samen, etensresten gaan naar de kippen of de mesthoop en al de rest gaat bij het restafval. Ik was misschien uiteindelijk wel gegaan.

Er zijn zo van de goedbedoelde uitspraken die het alleen maar erger maken. “Ach, er zijn nog genoeg vissen in de zee” nadat de liefde van je leven het heeft uitgemaakt, “Ai, dat kan pijn doen” wanneer je keihard met je hoofd tegen de punt van het keukenkastje hebt gestoten en “t Is maar een spelletje” wanneer Racing Genk

Ik kwam afgelopen week een oud-leerkracht van mijn middelbare school tegen in de winkel. Ik ging de winkel binnen en hij stond aan de kassa. “Dag Mama van Twee*!”, riep hij naar me. “Goedemiddag!”, antwoordde ik terug. Ik ging ervan uit dat het hierbij bleef en wilde verder wandelen. “Alles goed met jou?”, …

Het begint in ons gezin zo rond september met vier verjaardagen. Daarna komt Sinterklaas, Kerstmis, en Nieuwjaar. Cadeautjestijd is geëvolueerd naar cadeautjestrimester. Je moet weten dat ik een hele slechte cadeautjeskoper ben. Het lijkt alsof iedereen erin slaagt om per cadeautjesevenement…