“Hoe laat is het, meneer?” Ik draaide me om en keek in het rond, even was ik uit het lood geslagen…
Ik werd aangekeken door 22 gezichten, wachtend op een antwoord. “Wel jongen,” zei ik rustig, “ik zou het ten eerste fijn vinden als je in het vervolg eerst even je vinger opsteekt en ten tweede vind ik dat een overbodige vraag want daar hangt de klok.” “Het is kwart voor twaalf” zei ik een beetje verveeld, “dus nog vijf minuutjes doorbijten en dan is mijn les ein-de-lijk gedaan.”
Wanneer de zomervakantie in zicht komt, lijkt de tijd vaak stil te staan in een klaslokaal. Dat was vroeger al zo, toen ik zelf achter de schoolbanken zat. En eerlijk? Nu soms nog. Ik begreep het dus wel, want toen de leerlingen vijf minuten later uitbundig het lokaal verlieten, dacht ik even terug aan mijn eigen tijd op de middelbare school. Die langverwachte zomervakantie werd natuurlijk voorafgegaan door een laatste examenperiode. Een periode waarin je ‘s middags naar huis kon en met wat geluk – niet zoals dit jaar – buiten in het zonnetje kon studeren met een koud glas Lipton Ice Tea en een pak spritskoeken. (Kent u ze nog?)
Alleszins, ik had de dag erna examentoezicht in de grote zaal. De leerlingen zaten voorovergebogen te zwoegen aan hun examen Engels. Toen er opeens een vinger in de lucht ging, dacht ik bij mezelf: “Engels, daar kan ik wel mee helpen, dat deed ik zelf ook graag.”
Het was de jongen uit mijn les van gisteren. Hij wees naar een oefening met een reeks analoge klokken die naar het Engels vertaald moesten worden. De eerste klok gaf kwart voor twaalf aan.
“Hoe laat is het hier?” vroeg hij. Ik moest even glimlachen en knipoogde vriendelijk. Dit soort humor wist ik namelijk wel te appreciëren. Hij lachte verlegen terug en fluisterde: “Sorry meneer, maar ik was serieus. Wij hebben thuis geen analoge klokken hangen…”