De maand waarin velen onder ons een nieuwe start nemen. Het einde van de zomer, het begin van een nieuw schooljaar… Noem maar op. Voor mij werd het dit jaar een ander begin. Of moet ik zeggen einde? Want mijn zomer was er dit jaar eentje om snel te vergeten. Hoewel dat moeilijk gaat zijn…
Juli. De start van de zomer. Het uitzicht op zonovergoten terrasjes met cocktails, een pintje of ander fris. Eindeloze avonden in de schemer, met de vuurkorf. Gezellig samenzijn met vrienden en familie, op festivals of optredens. Genieten van het leven. Dat was althans mijn plan. Tot die avond van 5 juli…
Ik ga een beetje ongemakkelijk slapen. Beetje teveel gegeten denk ik, is morgen wel beter. Maar plots, om 03:30 word ik wakker met een onmenselijke pijn. In volle paniek leg ik mij buiten op de frisse grond, ik krijg geen adem, weet niet hoe me te houden. Ondertussen is mijn man ook wakker: we moeten naar spoed!
Daar lig ik dan, mijn lichaam geeft een stopsignaal. Mijn pancreas weigert dienst en is ontstoken. Wat startte als het begin van een mooie zomer is nu het begin van een zomer vol pijn. Na 2 maanden ongemak – en zonder al die leuke uitstapjes – blijken galstenen de boosdoener te zijn. Op 10 september wordt mijn galblaas verwijderd en kan ik EINDELIJK starten aan mijn revalidatie. Maar die mooie zomer, die is onherroepelijk aan mij voorbij gegaan. Vanaf nu kan het echter alleen maar beter gaan.
Op naar 2025, naar de zomer van mijn leven!