1 december is voor mij steevast het moment om richting volgend skiseizoen te kijken. Terwijl de echte die hards ondertussen al eens op hun geslepen latten of gewaxt bord hebben gestaan, kijk ik voorzichtig naar de prijzen van de skipas. En amai, die nieuwe pas is al een serieuze streep door de rekening. Alweer duurder dan vorig jaar.
Maar dat deert niet iedereen, de fashionista die zijn daar niet mee bezig, die zijn gewoon op zoek naar de nieuwste mode bij de duurste merken, om straks weer met hun oogverblindende glitterjassen als een hert in paniek van de ijsberg te glijden. Ze menen sowieso een streepje voor te hebben op het gepeupel met hun ordinaire jassen van vorig jaar. Het zijn per definitie ook die eenlingen nog die de wind door de haren willen voelen of in het slechtste geval toch een modieuze muts moeten dragen omwille van de koude. Maar een helm dragen? No way, wat zou de barman straks wel denken van de coupe ontplof door het dragen van dat onding.
De techniek en de skikunsten van die mensen laat evenwel nog veel te wensen over. De toewijding voor de piste beperkt zich over het algemeen tot hun kleding. Soms zie je ze zelfs in discussies met de man bij de verhuurbalie die hen over de streep wil trekken om toch ook te investeren in een stel veiligere nieuwe latten. Want die lange puntige latten van 1993 zijn nu toch echt wel passé. Maar de modegoeroes staan dan op hun beurt ook op hun strepen. En beweren dat hun latten straks weer hip zullen zijn, want alles komt terug en ze houden dan ook voet bij stuk. Met ‘stukken’ tot gevolg, zodat ze na het skiverlof ‘strak’ in het gips steken, maar dan kunnen ze ook ineens zeggen dat ze met het vliegtuig zijn gaan skiën.
Maar dat allemaal ter zijde. Sinds enkele jaren duiken bij de fashionistas ook weer steevast de echte retropakken op. Gelukkig nog niet in de felle kleuren van de jaren 80, maar wel in het über onpraktische broek-aan-jasin-één-skipak is wel weer trending.
En zo kom ik tot m’n laatste streepje van het vorig winterseizoen. Toen moest één van onze fashionistas (jep ze zijn ook in mijn vriendengroep binnengedrongen) in haar retropak zeer dringend een kleine boodschap doen. Omdat we in een onbekend skioord waren, wisten we niet of er in de buurt een chalet was voor zo’n noodstop. Zodoende besloot de vriendin in kwestie even in het bos naast de piste te gaan ‘zitten’. Met het 1-delig skipak gehurkt op de skilatten… een beetje bergaf…
Voor de mensen op het terras na de eerstvolgende bocht kreeg een streepje trekken ineens een nieuwe betekenis. Ik vermoed zelfs dat hier en daar wel iemand een geel streepje zag en ineens wist wat ‘don’t eat yellow snow’ ook alweer wou zeggen.