Ik probeer mijn columns licht en luchtig te houden, maar af en toe ontsnapt mijn pen niet aan hoe ik me voel. En dat is niet altijd vrolijk, zeker niet in deze coronatijden. Er is al zoveel geschreven over corona en weet je, ik sla zelf de corona-artikels gewoon over. Echt geen zin om heel dat gedoe ook nog eens te lezen.
Maar het afgelopen anderhalf jaar bekruipen me gevoelens die ik eerder nooit in die mate mocht ervaren. Ongemak, schuldgevoel, onrust en af en toe zelfs regelrechte paniek. Vroeger omschreven me de mensen als ‘behaagzuchtig’, maar de afgelopen jaren heb ik geprobeerd om mezelf wat meer op de eerste plaats te zetten in plaats van het gemak van anderen. Maar corona heeft dat teniet gedaan.
Eigenlijk klopt dat niet. De coronamaatregelen hebben dat teniet gedaan.
Zij zadelen mensen op met schuldgevoel en ongemak. En hoe harder corona woedt, des te meer er naar zondebokken gezocht wordt. In deze coronatijden is het al de schuld geweest van feestende studenten, teruggekeerde reizigers, schoolgaande kinderen, niet-gevaccineerde burgers, elke aanwezige op Meeuwen Kermis…
Elke rationele redenering wordt hier met de voeten getreden. Want een (onwetende) coronapositieve gevaccineerde met een CST op het Schlagerfestival is held met burgerzin en een niet-gevaccineerde die met mondmasker naar Delhaize gaat een groot gevaar voor de mensheid. Meten is weten, zeggen ze. Maar we meten met twee maten en gewichten. Plots verwarren we een vaccin met negatieve test en het ontbreken van een vaccin met corona. We meten verkeerd, dus we weten niks.
Dus aangezien we niet meten, proberen we zelf maar wat te verzinnen en conclusies te trekken. En zoals in alles zoeken we een uitleg in het gedrag van anderen, zolang het maar niet betekent dat we zelf iets verkeerd gedaan hebben. In contact gekomen met een coronapositieve? Zijn schuld. Uiteraard, hij moet dat zeker ergens opgelopen hebben toen hij deed wat hij niet mocht. Een paar maanden geleden testte iemand die ik kende, positief. Meer dan 500 huisgezinnen hebben hiervan de effecten gevoeld. En ze hadden bijna allemaal hun oordeel klaar. Wees dan maar eens die ene man.
Hoe snel maak je je schuldig aan zondebokken. Ik heb mezelf er ook al op betrapt dat ik op zoek ga naar een schuldige of iemand om naar te wijzen. Maar daar schiet je niks mee op. Integendeel, daarmee kwets je de mensen die je dierbaar zijn. Onvoorwaardelijke liefde, dat geldt ook in coronatijden. Vertrouwen, respect en rust. Maar het ligt niet enkel aan het gedrag van de mensen. Het zijn de maatregelen die de paranoia in de hand werken.
En zondebokken zoeken.