Geluk zit in kleine dingen. Als er toch iets positiefs uit heel deze pandemie kan komen, is het misschien wel dat we de kleine dingen opnieuw gaan appreciëren. En wat dat geluk is, dat is voor iedereen verschillend.
Zo kreeg ik deze week, totaal onverwacht, een foto van mijn overgrootvader in mijn mailbox. In kleur! Op de foto zie je Christiaan Schrooten – Jooën voor de vrienden – terwijl hij de bordeauxrode vaan van de fanfare vasthoudt in zijn linkerhand.
De vaan is rijkelijk versierd en in het midden staat een gouden wapenschild van Eksel. Onderaan hangen gouden floshkes.
Zijn rechterhand houdt de man in zijn zij. Hij draagt een bruine pet en een bril met dikke glazen, een bordeauxrode trui en een bruine kostuumbroek. Op de achtergrond staat een bosje met wat struiken.
Ik heb deze foto, van een man die ik nog nooit had gezien, ondertussen al tientallen keren bekeken. De oudste Schrooten die ooit gefotografeerd is. Verder terug in de tijd, ga ik niet kunnen kijken.
En dus kijk ik nu heel regelmatig naar pee, de pa van Guillaume en Thieuke, de bompa van onze pa en mijn overgrootvader.
Mijn knuffelcontact is pee nooit geweest, want hij stierf vier maanden voor mijn geboorte. Maar ik denk wel dat hij een plezante bubbel had. Hij had op zijn 86ste nog een lief.
Ook pee wist dat geluk in de kleine dingen zat.