Heeft u dat ook: eens de eerste zonnestralen door de gordijnen priemen en een eerste lentedag aankondigen begint het te kriebelen? Je wil een lange wandeling maken, je fiets terug van stal halen, de benen scheren of wat dan nog … Maar je wil iets dóen! Zo kwam ik onlangs op het schitterende idee om de oude broodbakmachine van onder het stof te halen. Ik zou mijn broodje bakken en dat fier als wat opeten. Brood en water … het lijkt een hongermaal in deze veertigdagentijd. Toch vind ik dat een héérlijke maaltijd. Ik ben blijkbaar met weinig tevreden. Zeker als het een vers gebakken brood is van eigen makelij … dan smaakt dat dubbel zo goed.
Helaas.
Helaas is het enkel bij een ochtendlijke mijmering gebleven. Voorlopig toch. Ik heb ook nog geen lange wandeling gemaakt of mijn benen geschoren. En mijn fiets heb ik voorlopig enkel uitgehaald om naar de bakker te rijden in plaats van zelf mijn brood te bakken. De eerste zonnestralen hebben nog niet voor de nodige zonne-energie gezorgd. Toch ben ik ervan overtuigd dat dit nog wel komt. Al maak ik me wel zorgen en maak me de bedenking op welke plaatsen in de wereld het broodje ook nog niet gebakken is … vooral omdat men er geen middelen toe heeft? Ben ik me er altijd voldoende van bewust dat ik in het goede deel van deze aardbol leef of moet ik eerst altijd schrijnende beelden zien om me daarvan bewust te zijn? Hoe moeten mensen in Afrika of Latijns-Amerika het beredderen? Hoe moet het met de stroom aan vluchtelingen die uit Oekraïne komen? Brood en water zou voor hen op dit moment wellicht al heel welkom zijn!
Op de school waar ik werk staan in het rek met verloren voorwerpen heel wat brooddozen: blauwe brooddozen, witte brooddozen, brooddozen van Hello Kitty … Ze staan er, zomaar verloren te wezen. Vaak zit er zelfs nog brood in. Blijkbaar is nog niet iedereen ervan overtuigd dat brood lang geen luxeproduct is voor iedereen. Mijn broodje is nog lang niet gebakken. Het jouwe wel?