Columns – Philippe Thijs

“En? Ben je er klaar voor?” Ik denk dat zij die vraag ook aan mij had kunnen stellen. De ochtendzon gaf een fenomenale streling aan haar enthousiaste gezichtje. Terwijl ze mijn hand vastnam zag ik een sprankeling van nieuwsgierigheid en spanning in haar ogen. Als ik een spiegel bij me had, dan had ik diezelfde spanning…

“Hoe laat is het, meneer?” Ik draaide me om en keek in het rond, even was ik uit het lood geslagen…Ik werd aangekeken door 22 gezichten, wachtend op een antwoord. “Wel jongen,” zei ik rustig, “ik zou het ten eerste fijn vinden als je in het vervolg eerst even je vinger opsteekt…”

Zondag 21 april is het dan weer zover. Op die dag wordt de laatste van een reeks mooie wielerklassiekers verreden. Misschien heeft u net zoals mij alle voorjaarsklassiekers van start tot finish gevolgd? Misschien heeft u ingeschakeld bij de laatste paar kilometers? Of misschien zegt het u helemaal niets?

“Daar is het, papa!” terwijl ze wees naar een gebouw met een lichte blauwe schijn. Met haar zwemtasje rond haar kleine, smalle schoudertjes stapte ze heel trots de kleedkamer binnen. Haar oogjes sprankelden vastberaden…

“Hoe is dat nu toch mogelijk? Alweer?” Zo begon de discussie op deze koude en mistige dinsdagochtend. Ik wilde eigenlijk gewoon een nieuwe fles melk uit de koelkast nemen toen ik merkte dat mijn sokken steeds kouder en natter aanvoelden.

“Ik voel mijn benen niet meer”, zei ik tegen mijn kameraden, “en het is nog maar de tweede dag!” Het lijkt maar enkele jaren geleden dat ik met een steekkarretje pils en mijn tent (je weet wel: zo eentje die niet vanzelf opengaat en wél gemakkelijk op te ruimen is) over de groene vlakte marcheerde.

“Wat ruikt er hier zo lekker?” Een vaak gestelde vraag in menig huiskamer. Maar ongetwijfeld ook in de omliggende woningen wanneer ik mijn mobiel Provençaals tuinparfum uit het tuinhuis heb gereden… Want ja, het kwik is (eindelijk) al enkele keren boven de 20° geklommen en dan gaat het hart van mijn…

Je kent het wel. Even naar de mensen rondom me heen kijken. Wuivende handjes die aangeven dat ze al geholpen worden. Aarzelend enkele stapjes naar voor om vervolgens mijn briefje luid en duidelijk af te lezen. Heerlijk toch, zo een bestelling bij de frituur. Frieten op vrijdagavond. Het is één van de dingen des levens…

Het geluid van de ijsblokjes die rinkelen in de glazen, knallende kurken, sissende kroonkurken, het gepraat, het gelach, gezelligheid troef, … “Tsjing Tsjing! Proost! Schol! Santé! Gezondheid! …” Kortom: De aperitief! Als het gaat om eten en drinken zijn er maar weinig dingen gezelliger dan aperitieven. Sterker nog. Als ik moet kiezen tussen 

“Hoe zijt gij eigenlijk hier?” Al glimlachend nam ik de bal met nummer 14 en antwoordde ik trots: “Met de auto! Dat hadden jullie niet verwacht hè?” Waarop mijn collega’s collectief met een schaterlach de zaal vulden. Het zit zo, we hadden met een klein groepje collega’s afgesproken om samen iets leuks te gaan doen.